Sinds 2009 werk ik als zelfstandig adviseur voor woningcorporaties. Vaak heb ik een rol als beleidsadviseur, maar regelmatig ook als assetmanager. 

Ik voel me thuis in deze branche, omdat het om mensen gaat. In een ondernemingsplan van een woningcorporatie las ik eens: ‘Wij huisvesten de levens van mensen.’ Dat spreekt mij aan.

Corporaties zijn volop in beweging. Daar krijg ik energie van. Zij hebben bijvoorbeeld steeds meer oog voor de wensen en behoeften van huurders.   

“Ik ga zo vroeg en goed mogelijk in gesprek met collega’s en huurders.”

Teamwork
Beleid maken en advies geven doe ik niet in mijn eentje. Integendeel. Want het gaat om belangrijke vraagstukken. Een probleem dat bewoners of medewerkers raakt. 

Daarom vraag ik collega’s, huurders en andere betrokkenen hun verhaal te delen. We bedenken samen de beste oplossing en zetten met z’n allen iets neer, waar iedereen een goed gevoel bij heeft. 

Ik zie mezelf niet als de adviseur die even aan komt waaien. Liever ben ik een echte collega. Terwijl we samen iets drinken of een frisse neus halen, leer ik de organisatie goed kennen en hoor ik wat er speelt. 

Om mijn adviezen goed aan te laten komen, vind ik het waardevol om onderdeel van het team te zijn. Niet alleen als adviseur, maar ook gewoon als Iris. 

Doorvragen
Wat ik vooral heb geleerd van mijn opdrachten is om altijd goed door te vragen. Soms is er dan eerst wat gemopper, want ‘dat is toch ooit zo bedacht.’ Maar daarachter ligt vaak de beste basis voor de oplossing.

‘Ik ben een praktische strateeg.’

Bij een corporatie vroeg ik bijvoorbeeld: ‘Waarom willen jullie die woningen eigenlijk slopen? De wijk heeft een hele sterke sociale structuur.’ Vervolgens zijn we eerst met bewoners in gesprek gegaan om hen te vragen hoe zij de woningen en de buurt ervaren.

Elke huurder kreeg de mogelijkheid om een-op-een met twee medewerkers van de corporatie te praten. Verrassend genoeg maakten hun verhalen juist extra duidelijk dat de sloop ook maatschappelijk gezien noodzakelijk was. Het vastgoed was echt op. Daarnaast kregen de huurders dankzij deze gesprekken begrip voor de plannen. 

Mijn collega’s vonden de gesprekken intensief, maar waardevol. Want de menselijke kant kreeg een gezicht. En daarmee een volwaardige plek in de afwegingen voor de toekomst van deze woningen.

Al die gesprekken in de praktijk zijn vaak boeiend en leerzaam. Maar ik kan ook genieten van de fase die daarna komt. 

Zodra ik van alles op de hoogte ben, is het tijd om de balans op te maken. Ik ga op zoek naar de kern van alle feiten, meningen en ideeën. Die vormt de basis voor mijn advies of het nieuwe beleid.

Ik hou van een kort en bondig resultaat: het liefst op 1 A3, met weinig tekst, veel kleur, schema’s en tekeningen. Zodat het voor alle betrokkenen leesbaar of leuk is, van huurder tot corporatiebestuurder.

Als dan blijkt dat iedereen de inhoud helder vindt en steunt, geeft mij dat een voldaan gevoel.